Τις μέρες εκείνες λόγω την επικειμένων εκλογών, η Ασφάλεια είχε εντείνει τις περιπολίες της, καθώς όπου νέοι- κυρίως φοιτητές- μυρίζονταν ανταρσία. Εκτός όμως «της νομίμου επιτήρησης της τάξεως», είχε ενταθεί- παρά τα μέτρα ειρήνευσης- η παρακρατική τρομοκρατία.

Για μια στιγμή, το αίμα του Άθω σταμάτησε, καθώς πρόλαβε να σκεφτεί πως όχι, δεν είχε δυνάμεις για έναν νέο κύκλο ανακρίσεων-κυρίως- και παραμονής στα κρατητήρια, όπου, όπως και να το κάνεις, ανάσαινες κατά τι καλύτερα από το γραφείο του ανακριτή. Όμως σαν ο άντρας, που εισήλθε αυτόκλητα στο χώρο του, σήκωσε το χέρι και τον χαιρέτησε με εγκάρδιο χαιρετισμό, ήρθε η καρδιά του στη θέση της. Όταν εν τέλει τον αναγνώρισε, άφησε να του φύγει μια κραυγή χαράς και ανακούφισης.
-Αργύρη! Αργύρη Μοσχονά, ψέλλισε ο Άθως.

Ήταν ο συναγωνιστής και σύντροφός του Αργύρης Μοσχονάς. Είχε να τον δει από τον ματωμένο Δεκέμβρη του '44, τότε που πολεμούσαν, πλάι πλάι, τους Εγγλέζους και τα Τάγματα Ασφαλείας, στα χαρακώματα του Μεταξουργείου και στις πλαγιές του Αρδηττού. Τα χαρακτηριστικά του παλιού του συντρόφου είχαν αλλοιωθεί, καθώς μια βαθιά ουλή αυλάκωνε το πρόσωπό του και έφτανε ως την άκρη των χειλιών του.

Οι δυο άντρες κρατήθηκαν αρχικά σε κάποια απόσταση, αφού η καχυποψία είχε εμφιλοχωρήσει πια σε κάθε σχέση, ακόμα και αδελφική. Όμως η διστακτικότητα κάμφθηκε, όταν ο Άθως διέκρινε έναν σπασμό στα χείλη του Αργύρη και ένα δάκρυ να αναβλύζει στην άκρη του ματιού του, το οποίο όμως βιάστηκε να το σκουπίσει. Τότε σφιχταγκαλιάστηκαν.
-Καλώς ανταμώνουμε και πάλι σύντροφε, ψιθύρισε ο Αργύρης. Ο αγώνας μας χρειάζεται γερούς και δυνατούς.
-Καλώς σε βρίσκω Αργύρη, απάντησε ο Άθως, γεγονός που ξένισε τον Αργύρη Μοσχονά, επειδή ο Άθως δεν τον αποκάλεσε «σύντροφο».

Ο Άθως αφού επόπτευσε το χώρο έξω από το θερμοκήπιο, του πρότεινε να πάνε σε κλειστό χώρο. Ήθελε να πουν μερικές κουβέντες ήσυχα και χωρίς φόβο. Μπήκαν στο εργαστήριο ερευνών και ο Άθως χαμήλωσε το φως από τη λάμπα ασετιλίνης. Ποτέ δε μπήκε ηλεκτρικό εκεί όπου τέμνονταν οι σπόροι και συντελούνταν οι μείξεις των γονιδίων.
Άφησαν λίγο αμήχανο χρόνο να παρέλθει, μέχρι να πάρει το λόγο ο Αργύρης, η ομιλία του οποίου διακοπτόταν κάθε τόσο από ένα ξερόβηχα.
-Το τσιγάρο! Μεγάλος σεβντάς, δικαιολόγησε το βήχα του και έβγαλε μια πέτσινη σακούλα.
-Δουλεύεις ακόμα σαν δοκιμαστής χαρμανιών; Τον ρώτησε ο Άθως.
Ο Αργύρης απάντησε χωρίς να σηκώσει τα μάτια από το στρίψιμο του τσιγάρου.
-Πού χρόνος για άλλη δουλειά σύντροφε. Το Κόμμα έχει ανάγκη από στρατιώτες. Πασχίζουμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας.
Έστριψε πρώτα τσιγάρα και για τους δυο. Ο Άθως φάνηκε διστακτικός. Εν τέλει ενέδωσε στην πρόκληση να ανάψει ένα τσιγάρο.
-Ένα, δικαιολογήθηκε στον εαυτό του.
-Είσαι άρρωστος; Ρώτησε, με ανυπόκριτη ανησυχία, ο Αργύρης.
Ο Άθως είπε πως απλώς είχε πάθει μια κάκωση στο συκώτι και ο γιατρός του στρατοπέδου του σύστησε να κόψει το τσιγάρο.
-Αλλά ένα τι ψυχή να έχει; Αναρωτήθηκε ο Άθως κοιτάζοντας το τσιγάρο-σύντροφό του στα δύσκολα- σχεδόν με λατρεία.
Έπεσε και πάλι μια σιωπή βαριά ανάμεσά τους. Ο Άθως επίτηδες δε μιλούσε για να αφήσει τα περιθώρια στον Αργύρη να του πει το λόγο της επίσκεψής του. Τον υποπτευόταν αλλά ήθελε την επιβεβαίωση.
-Το Κόμμα προσπαθεί να συγκολλήσει τα κομμάτια του σύντροφε. Ο επαναστατικός αγώνας...
Είπε πολλά. Για τον απηνή διωγμό των κομμουνιστών, τον διασυρμό όσων εν τέλει υπέκυπταν και υπέγραφαν δήλωση....Είπε για την εκτέλεση του Μπελογιάννη και των άλλων συντρόφων, την «προδοτική στάση του Πλουμπίδη» είπε, είπε....
Ο Άθως κάποια στιγμή τον διέκοψε με μια κίνηση του χεριού του.
-Από ό,τι είμαι σε θέση να γνωρίζω, πολλοί είναι οι σύντροφοι οι οποίοι υπόκεινται σε διπλό εξευτελισμό. Και στα γραφεία των οργάνων της Ασφάλειας αλλά και διασυρμό από την «Ελεύθερη Ελλάδα», το σταθμό του Κόμματος στο Βουκουρέστι. Έτσι δεν είναι Αργύρη; Οι αγωνιστές που, για διάφορους λόγους, παίρνουν τις αποστάσεις τους, γίνονται με μιας προδότες, δωσίλογοι, κατάσκοποι του εχθρού. Με μια μονοκοντυλιά διαγράφονται οι αγώνες τους έτσι;
Ο Αργύρης Μοσχονάς ένιωσε ξαφνικά σα να τον έκοβε δίστομο πελέκι. Έμεινε άναυδος με όσα άκουγε από το στόμα του Άθω. Του «κόκκινου τσάρου», όπως τον αποκαλούσαν τις μέρες του αγώνα. Ο Άθως από τη μεριά του δεν του άφησε περιθώρια για άσκοπες εικασίες.
-Αργύρη έχω ετοιμάσει μια επιστολή για το Κόμμα. Παρακαλώ να αναλάβεις να φτάσει άμεσα στο Πολιτικό Γραφείο. Θα πλησίαζα εγώ, είχα σκοπό να το κάνω, μα σαν πρόλαβες να έρθεις....Εξάλλου δε θα ήταν φρόνιμο να βγω σε αναζήτησή σας. Έχω βάσιμες ενδείξεις ότι η ασφάλεια με έχει «κατά πόδας».
Ο Αργύρης κοίταζε χωρίς να καταλαβαίνει το δυσανάγνωστο ύφος του. Τότε ο Άθως χωρίς ενδοιασμό, του έλυσε την απορία, με μια αποφασιστική φράση
-Ζητώ τη διαγραφή μου.
Βουβαμάρα επικράτησε για λίγη ώρα και ο Άθως δεν έδωσε τα περιθώρια στον Αργύρη να ζητήσει το λόγο.
- Μη με ρωτήσεις. Τα γράφω όλα εκεί. Έχω κρατήσει αντίγραφο για τυχόν παραποίηση των όσων αναφέρω στην επιστολή. Η συκοφαντία έγινε αυτοσκοπός Αργύρη και πρέπει να προσέχει κανένας.