Γι' αυτό λοιπόν, για όλη αυτή τη στροφή που έδωσαν οι Μοίρες στη ζωή μου, κανένας δεν ήθελε να με βαφτίσει. Ως πέντε χρονών έμεινα δίχως όνομα. Πόσο απαραίτητο είναι ένα όνομα; Μάλλον θα πρέπει να είναι πολύ, γιατί κάπως πρέπει να σε φωνάζουν σ' αυτό τον κόσμο. Έτσι, όταν πλησίαζε ο καιρός να πάω στο Δημοτικό σχολείο, με βάφτισε ο ίδιος ο παππούλης, το δεχόταν δεν το δεχόταν ο πατήρ Ιερώνυμος, ο οποίος ισχυριζόταν πως ο παππούλης δεν μπορεί να 'ναι και νονός μου. Ο παππούς Σαμουήλης, έλεγε η γιαγιά, έγινε κεραυνός απ' τα νεύρα του και παραλίγο να πέσει μ' ορμή στο ξεροκέφαλο του παπά. Μια Κυριακή λοιπόν με πήγε στην εκκλησία μετά τη λειτουργία. Περιμέναμε να φύγει όλος ο κόσμος. Η γιαγιά σταυροκοπιόταν συνέχεια, γιατί υπήρχε κίνδυνος να ρίξει ο Θεός φωτιά να μας κάψει. Όταν άδειασε η εκκλησία, ο παππούλης μου μπήκε στο ιερό, έβγαλε έξω με τη βία τον παπα-Ιερώνυμο και με την απειλή της καραμπίνας που δεν είχε μέσα φυσίγγια, τον ανάγκασε να με βαφτίσει και να μου δώσει το όνομα Μυρρίνη, που το βρήκε σ' ένα βιβλίο ιστορίας. Εγώ βέβαια δεν τα θυμάμαι καθαρά όλα αυτά, μα η γιαγιά Καλομοίρα δεν έχανε ευκαιρία να διηγείται σε γνωστούς και φίλους, ξένους με το Λάμπιγκο, την επεισοδιακή βάφτισή μου.

Αυτά, μόνο για να πάρετε μια μικρή ιδέα για το ποια ήταν η θέση μου στο Λάμπιγκο από τη στιγμή που ήρθα στον κόσμο. Υπήρχαν όμως και κάτι στιγμές που δε θα σβήσω από τη μνήμη μου ποτέ, όσες αναμνήσεις κι αν προστεθούν στου μυαλού μου την ταινία.