Περίληψη
Ζουν στο ίδιο χωριό, κάτω από τον ίδιο ουρανό. Έφηβοι που έχουν τα ίδια όνειρα, τα ίδια ενδιαφέροντα και τις ίδιες ελπίδες. Πηγαίνουν στο ίδιο γυμνάσιο, αλλά είναι ξένοι μεταξύ τους. Μουσουλμάνοι, χριστιανοί, Ρομά. Οι κοινωνίες όπου μεγαλώνουν στέκονται εμπόδιο στο να γίνουν μια δεμένη συντροφιά. Μια ομάδα τέτοιων παιδιών με τη βοήθεια των δασκάλων τους αρχίζουν να αναρωτιούνται το γιατί. Κάνουν το μεγάλο βήμα μες στο σχολείο για να ενώσουν τους κρίκους της αλυσίδας τους. Με καλή θέληση βρίσκουν τα κοινά τους στοιχεία: την αγάπη τους για τη γνώση και τη μάθηση, για τη φύση, για τα άλογα, για τα αστέρια. Ανακαλύπτουν τις ομοιότητες των πολιτισμών τους και τις κοινές καταβολές των μύθων τους. Το παιχνίδι της μοίρας, που αποδίδει με το δικό της τρόπο τη δικαιοσύνη, τα μπλέκει σε μια περιπέτεια, από όπου βγαίνουν πιο δυνατά και πιο αποφασισμένα να διεκδικήσουν το μέλλον που τους ανήκει.
Ένα βιβλίο για την αγάπη, τη φιλία, την αλληλεγγύη και την άρση των προκαταλήψεων μέσα από την κατανόηση της διαφορετικότητας του άλλου.
"Τελικά δεν είσαι και τόσο ξινή", της ψιθύρισε ο Θάνος καθώς εβγαιναν απ' το σχολείο.
Η Ανδρομάχη ένιωσε να γεμίζει η ψυχή της από μια ευφρόσυνη διάθεση. Φυσικά δεν την εγκατέλειψε και αγωνία για το φλέγον θεμα του κυρίου Ιμπραχήμ. Απλώς δεν ήθελε να την εκφράζει μπροστά στη Ναζλί. Έτσι, όταν αποχαιρέτησε τα παιδιά, κράτησε πιο πίσω τον Ραμαδάν και τον Νέσσο.
"Σε μια ώρα να ανεβείτε στο σπίτι μου", τους κρυφομίλησε. "Θα ήθελα να μιλήσουμε συνωμοτικά".
Τα μάτια του Ραμαδάν γυάλισαν. Τρελαινόταν για μυστικές αποστολές.
"Θα είμαι εκεί", είπε και έτρεξε να προλάβει τους άλλους για να μη δώσει στόχο.
Ο Νέσσος κοντοστάθηκε και ρώτησε την Ανδρομάχη με δισταγμό:
"Το λες αλήθεια πως θέλεις να έρθω στο σπίτι σου;"
"Γιατί όχι;" αναρωτήθηκε η Ανδρομάχη.
Ο Νέσσος κόμπιασε, αλλά τελικά κατάφερε να της πει τον πόνο του.
"Γιατί είμαι τσιγγάνος. Για τους τσιγγάνους οι πόρτες των μπαλαμών είναι πάντα κλειστές, Για τους μπαλαμούς οι τσιγγάνοι δεν είναι άνθρωποι. Είναι βρόμικοι κατσίβελοι. Η ράτσα σου φοβάται μην κολλήσει από τη δική μου λέπρα."
Η φωνή του Νέσσου έβγαινε θυμωμένη και, για να ελαφρύνει το κλίμα, η Ανδρομάχη αστειεύτηκε. Πλησίασε τη μύτη της κοντά του και τον μύρισε.
"Εσύ πάντως δε βρομάς, παρότι ξυστρίζεις και άλογα. Μυρίζεις γρασίδι. Γι' αυτό θα έρθετε με τον Ραμαδάν στο σπίτι να κουβεντιάσουμε ένα θέμα ζωής και θανάτου".
