Πόσο με καθόρισαν εκείνες οι μυρουδιές που γήτευαν τις λυπημένες μου άνοιξες! Ασυνείδητα τις έκλεισα ερμητικά μέσα στην κιβωτό μου και τις διαφυλάσσω ως σήμερα σαν παρακαταθήκη για τις χαλεπές εκείνες ώρες που αναζητώ, μέσα στο πλαστικό και το μπετόν, την αγράμπελη και τα ία τα εύοσμα. Αναζητώ τα χρώματα μέσα στο απέραντο γκρίζο κι ένα θρόισμα, ένα κελάρυσμα ή έναν παφλασμό μέσα στους σχιχοφρενικούς ήχους της ηλεκτρονικής ματαιοδοξίας.

Τρία χιλιόμετρα μετρούσε η διαδρομή μέχρι τη λίμνη κι όπως κυλούσε το ποδήλατο στα χαλίκια, έψαχνα να βρω τρόπο να παρακούσω τις εντολές της Αυγής, που στην ουσία ήταν η θέληση εκείνου.

Η έμπνευση δόνησε το μυαλό μου μόλις αντίκρισα τη λίμνη απαστράπτουσα μέσα στη διάχυση του φωτός.

Θα την κοπανούσα. Η λίμνη αντάμωνε τον ποταμό και ο ποταμός χυνόταν στη θάλασσα. Η θάλασσα δεν είχε όρια. Αυτό για μένα σήμαινε ελευθερία. Ήμουνα δέκα χρόνων, ολόκληρος άντρας. Αφού τα κατάφερε μια χαρά ο Νταβίντ Κόπερφιλντ, γιατί να μην τα καταφέρω κι εγώ;

Έφτασα στην όχθη. Ορυκτό ασήμι η θωριά της. Ένα προιάρι μονάχο λικνιζόταν δεμένο από μια ξύλινη εξέδρα. Πεταλούδες και νιρβάνες ερωτεύονταν άναρχα. Αγριόπαπιες και τσικνιάδες τινάζονταν από τις καλαμιές και σπάθιζαν τον αέρα. Όταν η φύση βρισκόταν μέσα σ’ αυτή την ελευθερία, εγώ γιατί να ζω μέσα στη σκλαβιά;

Δεν το καλοσκέφτηκα. Ίσως αν στεκόμουνα λίγο, ο φόβος εκείνου ή οι ενοχές που θ’ άφηνα βορά του την Αυγή να με πισωγύριζαν.

Άρπαξα το χάρτινο κουτί με τα κουτάβια, πήδησα στο προιάρι, έλυσα το παλαμάρι και τράβηξα κουπί.