Κοίταξα τη θωριά μου στον καθρέφτη. Σαν να βγήκα από βιτρίνα ή από κουτί ήμουν, ατσαλάκωτη. Πώς ν' ανέβω έτσι σ' ένα καίκι που μύριζε σαρδέλα και θαλασσινό νερό; «Ωραίο φουστάνι», θα μου έλεγαν η Φανή, η Μαριάνθη και η Νίκη. Έπειτα θα με άρχιζαν στις ερωτήσεις: «Πού το πήρες; Έχει κι άλλα ωραία φορέματα εκεί; Πόσο κάνει; Αν πάει η μαμά σου στην Αθήνα, θα της δώσουμε χρήματα να μας φέρει από ένα. Σε άλλα χρώματα να μην είμαστε ολόιδιες». Πόσο βαριόμουν αυτού του τύπου τις ερωτήσεις! Όμως έπρεπε ν' απαντώ αγόγγυστα, γιατί είχαμε γίνει κολλητές.

Ενώ σκεφτόμουν αυτά, είδα, αντί για το είδωλό μου στον καθρέφτη, το είδωλο της Ζωής. Πόσο ανέμελο και ανεπιτήδευτο ντύσιμο! Πέταξα αμέσως από πάνω μου το φουστάνι κι έβαλα ένα παντελόνι, ένα ξεθωριασμένο μπλουζάκι και πάνινα παπούτσια. Έπιασα τα μαλλιά μου κοτσίδα κι αυτό ήταν. Υποψήφια καπετάνισσα. Τι ωραία ακουγόταν! Κατέβηκα στην αυλή. Πήρα το γαλίφικο ύφος και πλησίασα τη μαμά.

-Σήμερα απόκτησα μια καινούργια φίλη, ανακοίνωσα.
-Αυτό είναι θαυμάσιο! Παρατήρησε εκείνη δίχως να πάρει το πινέλο από τα γλαροπούλια της.
-Τη λένε Καπετάν Ζωή, έχει ένα καταδικό της καίκι, έναν πίθηκο, έναν παπαγάλο και τον παππού της, τον Καπετάν Όρτσα.
Η μαμά με κοίταξε.
-Ενθουσιασμένη σε βλέπω, Εύα, διαπίστωσε.
-Και είμαι! Δε συναντάς κάθε μέρα τέτοιους τύπους.