Περίληψη
Παγωμένος χειμώνας του 1941-42. Η πείνα και το κρύο θερίζουν. Ο φόβος παγώνει τα όνειρα. Οι μπότες των ατσάλινων στρατιωτών συνθλίβουν την ελευθερία. Οι μαυραγορίτες συγκεντρώνουν τα λιγοστά τρόφιμα της χώρας.
Δύο παιδιά, μια κοπέλα, η Ανθή, εθελόντρια νοσοκόμα, και ο μικρότερος αδελφός της, ο Τσόκο, μαθητής γυμνασίου και μέλος της μπάντας του μαέστρου Φι-Φι, μπαίνουν στην Αντίσταση. Η Ανθή συνειδητά, ο Τσόκο τυχαία, μέσα από μια σειρά απρόβλεπτων γεγονότων. Γνωρίζεται με τον Νίνο, το γιο του Ιταλού στρατηγού Φρατζιόλο, τον οποίο ο ισχυρός πατέρας του επιβάλλει στην μπάντα. Τα δυο παιδιά γίνονται φίλοι και αλληλοϋποστηρίζονται. Ο Νίνο κάνει τα στραβά μάτια για να κλέψει ο Τσόκο έναν πολύ σημαντικό χάρτη και ο Τσόκο απαλύνει με τη συντροφιά του τη μοναξιά που νιώθει εκείνος, απομονωμένος μέσα στο σπίτι-αρχηγείο των ιταλικών δυνάμεων κατοχής.
Το βιβλίο χαρακτηρίζεται από ένα άρωμα αισιοδοξίας μέσα στο ζόφο. Οι άνθρωποι ζουν τον όλεθρο και την καταστροφή, αλλά αγωνίζονται. Η μουσική και η ποίηση τους βοηθούν να αντέξουν. Και όταν μοιάζει πως όλες οι ανθρώπινες αξίες έχουν χαθεί, ανακαλύπτουν την αλληλεγγύη και τη σύμπνοια. Παιδιά και ενήλικες δημιουργούν μια άρρηκτη αλυσίδα αγάπης και γίνονται Στρατιώτες της Ειρήνης.
Απόσπασμα από το βιβλίο
Παραμονή Πρωτοχρονιάς, ένα βράδυ που είχε την ίδια τρομακτική παγωνιά. Ο πατέρας πίστευε πως οι κυβερνήτες και αρχές κατοχής κι όλοι αυτοί τέλος πάντων που κρατούσαν τις τύχες μας στα χέρια τους θα φώτιζαν την πόλη, έτσι για να μοιάζει γιορτινή. Όμως διαψεύστηκε. Τα φώτα της πόλης δεν άναψαν, ούτε η ατμόσφαιρα εκεί έξω είχε κάτι το γιορταστικό.
«Ας ανάψουμε όμως τα φαναράκια στις καρδιές μας», πρότεινε ο πατέρας, αφού στολιστήκαμε και ήμασταν έτοιμοι για τη γιορτή.
Δε χρειάστηκε να ακολουθήσουμε την προτροπή του πατέρα, γιατί τα φαναράκια της ψυχής μας ήταν ήδη αναμμένα.
Είχαμε όλοι στολιστεί και περιμέναμε να περάσει η ώρα για να πάμε στη γιορτή του δήμου. Εγώ περίμενα να περάσει η Κίρα κι ο Φωκίων να με πάρουν. Θα πηγαίναμε απ' το ωδείο και από κει θα ξεκινούσε σύσσωμη η μπάντα για το Δημοτικό Θέατρο, όπου θα γινόταν η γιορτή. Θα λάμβαναν μέρος, εκτός από τη δική μας, και άλλες μπάντες. Η Φανφάρα του Δήμου, η Ορχήστρα της Λυρικής Σκηνής, καθώς και η ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής. Ο πατέρας, κορυφαίος τενόρος, τον έγραφε το πρόγραμμα, θα τραγουδούσε άριες και πρελούδια μαζί με τη σοπράνο Λίνα Πατέρα, επίσης κορυφαία τραγουδίστρια.
Τι κι αν δεν άναψαν τα φώτα της πόλης; Άναψαν τα φαναράκια στις ψυχές μας. Άναψαν όλα τ' αστέρια τ' ουρανού. Η πρώτη μου κίνηση, μόλις βγήκα από το σπίτι, ήταν να κοιτάξω τον ουρανό. Ήταν σκούρος μπλε, ολοκέντητος με χρυσά αστέρια. Τρεμόπαιζαν και μου μηνούσαν ότι κάπου εκεί φύλαγαν καλά κρυμμένο το όνειρό μου. Ανάμεσά τους, καβάλα στην ουρά ενός κομήτη, ταξίδευαν ο Πετράκης και ο Όσκαρ.
Κριτικές
- Ειρήνη Μπέλλα, Τσόκο Μπλοκ, "Βραδυνή", 24.1.2011
- Μαρίζα Ντεκάστρο, Για μικρούς βιβλιόφιλους, "Τα Νέα"/ "Βιβλιοδρόμιο", 11.12.2010
