Δευτέρα, 30 Ιανουαρίου 2017 11:23

Ο Νίκος Τακόλας για το "Μετά Φόβου"

Έχοντας διαβάσει μετ’ απολαύσεως, Το «ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ» Τελειώνοντας ένα βιβλίο έχεις να επιστρέψεις στον υπαρκτό κόσμο απ’ όπου ξενιτεύτηκες για λίγο.

Ο καιρός που κάθε βιβλίο με γοήτευε πέρασε ανεπιστρεπτί, λίγο επειδή τα καλά βιβλία σπανίζουν πια και επειδή η δική μου, κάπως επαγγελματική, προσέγγιση στο χώρο επηρέασε τις συγκινήσεις. Πριν προλάβω, λοιπόν, να επιστρέψω σε ορθολογισμούς έγραψα την πρώτη μου εντύπωση για το «Μετά Φόβου».

Έκπληκτος. Είχα μείνει έκπληκτος. Οι πρώτες εντυπώσεις και οι συγκινήσεις - ζώσα λάβα, είναι κύρια αιτία, για μένα, να υπάρχει λογοτεχνία. Σύμπλοκο βιβλίο, Το «Μετά Φόβου», πολλαπλής οικογενειακής σάγκας, ιστορικής ροής, κοινωνικής.. διάτρησης και πολιτικής κριτικής. Με το Φόβο να υπερίπταται όλων και μόνο λίγοι να τον κοιτούν κατάματα.

Κι από κει μακρύτερα η σχέση με την επαρχία και τη γη, που – όσο στενάχωρη - πλάθει και διαμορφώνει μέσα απ’ τους μύθους και την παράδοση. Πέραν τούτων των πρώτων διαπιστώσεων το σημαντικότερο για τον αναγνώστη είναι η ..απόλαυση της γραφής και της ανάγνωσης, μέσα από τα απέραντα συναξάρια λέξεων, εκφράσεων και εικόνων, που συμπηγνύουν τα νοήματα.

Η εξέλιξη επιταχύνεται θεαματικά προς το τέλος, όταν όλα τα ρυάκια φτάνουν στον ..καταρράκτη και συνωθούνται στην πτώση της προβολής. Αρνήθηκα να προσπεράσω έστω και μισή σειρά για να μάθω την «κάθαρση», οσμιζόμενος μια μεγαλειώδη έκβαση. Και δεν έπεσα έξω. Καλοτάξιδο, φίλη Ελένη.

Νίκος Τακόλας, πεζογράφος