Η Ελένη Πριοβόλου έχει ένα μοναδικό τρόπο να εγκιβωτίζει το θέμα της μέσα στον ιστορικό χρόνο. Τόσο στο “Μετά φόβου” όσο και στο, “Στη ζωή νωρίς νυχτώνει” δύσκολα κανείς ξεχωρίζει αν είναι κείμενα ιστορίας ή λογοτεχνίας. Εδώ, σε μια αγαστή συνέργεια, το ένα είδος συνυπάρχει μέσα στο άλλο. Η λογοτεχνία υπομνηματίζει την ιστορία και η ιστορία με τη σειρά της τη λογοτεχνία. Σε αυτήν την αλληλεπίδραση η συγγραφέας με μεγάλη δεξιοτεχνία απελευθερώνει τα συναισθήματα που παράγουν τα ιστορικά γεγονότα, προβάλλοντάς τα στο εσωτερικό κόσμο των ηρωίδων της. Με αυτόν τον τρόπο δεν νοηματοδοτεί τα γεγονότα, αλλά αφήνει τον αναγνώστη να τους προσδώσει το δικό του νόημα.

Δεν είναι ένα εύκολο βιβλίο, όπως μπορεί να φανεί σε μια πρώτη ανάγνωση και έχει πολλά επίπεδα ανάγνωσης. Το “Στη ζωή νωρίς νυχτώνει”, είναι στην ουσία ένα ψυχογράφημα μιας γενιάς που πάλεψε , πλανήθηκε, παραπλανήθηκε και στο τέλος, εκεί που το πουλί της σοφίας πετά μόνο νύχτα, αναλογίζεται. Η πορεία ζωής της Άρια και της Όριαν θα μπορούσαν να παρομοιαστούν με την χαϊντεριανή διαδρομή του Είναι, που σε κάθε φάση της ζωής, αποκτά ένα διαφορετικό νόημα, για να προσεγγίσει λίγο πριν το τέλος την αυτοσυνειδησία του.

Πολύ καλό..

Κώστας Μανδηλάς.