Σήμερα τελείωσα το νέο της μυθιστόρημα «Στη ζωή νωρίς νυχτώνει». Συγκλονιστικό. Πρόκειται για ένα χειμαρρώδες γράψιμο από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα που δεν διακρίνεις πουθενά την κόπωση της συγγραφέα. Με τέλεια την αρχιτεκτονική της αφήγησης, γίνεσαι έρμαιο ιστορικών γεγονότων, που δεν έχουν έλεος. Διαβάζοντας το, ένιωθα την συγγραφέα να έχει ζήσει τα γεγονότα σαν κάτοικος της Βηρυτού και να μετέχει στην περίοδο του πολυδιχασμού της χώρας και το χάος των βιασμών της ζωής, με δύναμη περιγραφής και τεκμηρίωση.

Με σφιγμένο στομάχι πέρασα μέσα από τον ανθρώπινο φανατισμό με πρόσχημα θρησκείες και ιδεολογίες, που έχυναν αίμα ανελέητα, αποκεφάλιζαν, διαμέλιζαν, σκορπούσαν ερείπια και τρόμο. Προσπάθησα να μην είμαι με κανέναν, γιατί όλοι οι πολέμαρχοι είχαν ξεπεράσει τις ανθρώπινες ιδιότητες σε βαθμό που «τα άγρια ζώα να φοβηθούν την ανθρώπινη αγριότητα» και να εξαφανιστούν από τον Λίβανο, όπως αναφέρει. Κοινός τόπος όλων των αντιμαχόμενων η επικράτηση για την εκμετάλλευση της εύφορης χώρας του κέδρου που βγαίνει στη θάλασσα.

Οι δυό ηρωίδες ακριβώς όπως απεικονίζονται στο εξώφυλλο. Ντυμένες τη λευκή στολή του θανάτου, δείχνουν χαμένες και ακαθόριστες στην αρχή για να ξανασμίξουν κάποτε με μυθιστορηματική σαγήνη και να δώσουν ελπίδα και έλεος στη συνέχεια της ζωής, με τις διηγήσεις τους. Και των ερώτων που συζούν με τον πόλεμο.

Τα συναισθήματα που προκαλεί αυτό το ρωμαλέο γράψιμο είναι στα άκρα. Υπάρχουν παγκάκια σε σκιερές δεντροστοιχίες να ξαποστάσεις. Αλλά ο πόλεμος και ο έρωτας συμμαχούν και χρειάζεται κάθε τόσο να καταπίνεις το σάλιο σου στο στεγνό σου λαιμό.
Ένα υπέροχο βιβλίο από έναν υπέροχο άνθρωπο με ισχυρό αντιπολεμικό μήνυμα και πολιτικό στίγμα. Μην το χάσετε, το θεωρώ σπουδαίο από πολλές οπτικές. Στο τέλος του θα σας γλυκάνει η γαλήνη. Η τελείωση της ανθρώπινης προθανάτιας περιπέτειας. Αυτών που ρισκάρουν τη γεύση της ζωής άκρα.

Σπύρος Σαμοίλης.