Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ

«Την ξυπνάει το γουργούρισμα της δεκοχτούρας. Η Οριάν ανοίγει τα μάτια. Τη νύχτα δεν κλείνει τα παραθυρόφυλλά της, για να αντιληφθεί το ξημέρωμα. Η αφή του αυγινού φωτός την εγείρει. Είναι η ώρα που κατεβαίνει στην παραλία. Δεν κολυμπάει. Πάνε χρόνια τώρα που δεν βάζει το σώμα της στο θαλασσινό νερό. Έχει αλλάξει η σχέση της με τη θάλασσα. Απλώς αφήνει τα πόδια της στο χάδι του φλοίσβου και αμπώχνει την άμπωτη της μνήμης να ανταμωθεί με τις ακτές της Βηρυτού. Σηκώνεται από το κρεβάτι και ντύνεται γοργά. Παίρνει μαζί της ζεστό καφέ στο θερμός. Ετοιμάζει το τουμπεκί του μικρού της ναργιλέ και κατηφορίζει προς τη θάλασσα. Θα αγοράσει από το φούρνο ένα ζεστό κουλούρι με ταχίνι. Όπως κάθε μέρα. Σκέφτεται πως την ενοχλεί η μεγάλη λεωφόρος που διασχίζει μέχρι να βρεθεί στην ακτή, με τόσα φανάρια και αυτοκίνητα, που δεν σταματούν να τρέχουν καθ’ όλο το εικοσιτετράωρο. Η λεωφόρος κόβει την επαφή της με το υγρό στοιχείο. Μα, πάλι, πρέπει να νιώθει χαρούμενη που ζει τόσο κοντά στο νερό. Ο φίλος της, ο μαύρος κορμοράνος, την περιμένει εκεί….».

«Φοράμε μάσκα. Με αυτή κυκλοφορούμε. Συμβιβασμένοι προς τις υποδείξεις αυτού που υπηρετούμε».

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ

Η Φρόξη Καραμέλα, βέρα Αθηναία από πάππου προς πάππον, είναι κληρονόμος μιας ιστορικής καραμελοποιίας την οποία εξελίσσει και μετατρέπει σε προσωπικό της «ναό». Οι καραμέλες της είναι μοναδικές. Σκληρό το εκμαγείο τους, όμως η ουσία και η δύναμή τους βρίσκεται στο εσωτερικό τους – στο «ολύμπιο νέκταρ» που η ίδια παρασκευάζει, για να καταστεί, από απλή επαγγελματίας, μία πραγματική δημιουργός. «Θεό» αποκαλεί τον εαυτό της, και την κοινωνία έναν απέραντο «οίκο ενοχής», που στέκεται απέναντί της αντίπαλη και εχθρική. Για τη «γλυκιά» Καραμέλα δεν υπάρχουν αθώοι. Στιγματισμένη η ίδια από τη ζωή, αποφασίζει να σπάσει τον εξωτερικό φλοιό του κόσμου και να δώσει στον εαυτό της το ρόλο της τιμωρού. Ένα βιβλίο για τις οικογενειακές, κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις, για την αντίφαση ανάμεσα στο «φαίνεσθαι» και το «είναι». Μια ιστορία για την υποκρισία, τη φθορά και τη διαφθορά, αλλά και για τον σύγχρονο αλλοτριωμένο άνθρωπο. “Καραμέλα» της Ελένης Πριοβόλου, εκδόσεις Καστανιώτη.

Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου Μετά φόβου από τις εκδόσεις Καστανιώτη, συζητήσαμε με την Ελένη Πριοβόλου διεξοδικά για όλους τους φόβους της εποχής μας αλλά και το πώς θα τους υπερβούμε τόσο ατομικά όσο και κοινωνικο-πολιτικά. Γιατί ειδικά σήμερα δεν φθάνει να καθόμαστε στη σιγουριά του ηλεκτρονικού μας υπολογιστή και να κριτικάρουμε με τους φίλους μας τα πάντα, να παριστάνουμε τους παντογνώστες, να προτείνουμε πολιτικές λύσεις καφενείου, δίχως να έχουμε σχέση με την πραγματική κοινωνικο-πολιτική ζωή και τα πολλαπλά προβλήματα του κάθε ξεχωριστού ανθρώπου.

Συνέντευξη στον Ηλία Κορδαλή

Δύο κορίτσια, σαν αδελφές. Η Αρίστη και η Διαλεχτή. Η πρώτη ζωηρή, η δεύτερη μαζεμένη. Η εποχή τους δύσκολη, σημαδιακή. Στο τελευταίο βιβλίο της Ελένης πριοβόλου υπό τον τίτλο Μετά φόβου παρακολουθούμε τις ζωές τους, τις φανερές και τις κρυφές. Η συγγραφέας άρχισε να γράφει «για μικρούς και μεγάλους» από το 1986. Το 2010 απέσπασε το Βραβείο Αναγνωστών του ΕΚΕΒΙ με το Οπως ήθελα να ζήσω (2009), το πρώτο μέρος της μυθιστορηματικής «Τριλογίας των Αθηνών» που συνεχίστηκε με το Για τ' όνειρο πώς να μιλήσω (2009) και ολοκληρώθηκε με Το τέλος του γαλάζιου ρόδου (2014).

-Αγαπητή κυρία Πριοβόλου, το βιβλίο σας διαδραματίζεται στις αρχές του 20υ αιώνα στην ελληνική ύπαιθρο και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή της Αιτωλίας. Η αφήγηση ξεκινά κάπου το ‘16 με την έξοδο της Ελλάδας από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και τελειώνει το ‘44. Γιατί διαλέξατε αυτή την ιστορική περίοδο και τον συγκεκριμένο τόπο;

Θα αρχίσω από τον τόπο. Θαρρώ πως χρωστούσα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου τη δωρεά που έλαβα ως παιδί και έφηβη. Διότι αυτός ο τόπος μου φανέρωσε τα σημάδια της λογοτεχνικής πορείας μέσα από ανερμήνευτες διαδικασίες.

Eleni Priovolou spoke to Reading Greece about her latest novel Μετά φόβου, which tells the story of two women set in the turbulent times of World War I and the subsequent National Schism in Greece. She talks about how challenging it is to write a historical novel, noting that “the absence of true democracy, the transformation of the citizen to a customer, and the dependency on financial elites has led the country to a dead end”.

Προσωπικά βυθίζομαι στις ιστορικές συνθήκες, κυρίως τις πολιτικές, επειδή με ενδιαφέρει η πολιτική ιστορία της νεότερης Ελλάδος.

Από τον Πιερή Παναγή