Μετά τη τριλογία “Όπως ήθελα να ζήσω” ήρθε η ώρα να διαβάσω ένα άλλο βιβλίο της ίδιας συγγραφέως που γράφτηκε για τους εφήβους και όχι μόνο. Και το λέω αυτό γιατί το διάβασα πολύ ευχάριστα δεχόμενη μάλιστα πολλά μηνύματα που νομίζουμε εμείς οι μεγάλοι ότι τα γνωρίζουμε όλα. Μου άρεσε πολύ αυτή η ανάπαυλα ανάγνωσης από τα ιστορικά βιβλία της ίδιας της συγγραφέως. Οι αναγνώστες γνωρίζουν την Ελένη Πριοβόλου εδώ και τριάντα χρόνια τώρα στα Ελληνικά Γράμματα από τα παιδικά της βιβλία.

Η Αθήνα σε κρίση

Ελλάδα 2010. Οικονομική, και όχι μόνο, κρίση. Οι αναγνώστες στις Λέσχες Ανάγνωσης ψηφίζουν ως καλύτερο βιβλίο της χρονιάς το μυθιστόρημα της Ελένης Πριοβόλου "Όπως ήθελα να ζήσω" και γράφουν (άλλοι αναγνώστες) στο διαδίκτυο: «Ιστορικό, ακριβές, γλωσσολογικά άριστο, θαυμάσιας νοηματικής πλοκής. Συγχαρητήρια! Τίνα 12-9-2010» ή «Η Ελένη Πριοβόλου με το καινούργιο βιβλίο της "Όπως ήθελα να ζήσω", δεν σώζει μόνο την τιμή της ελληνικής λογοτεχνίας, που σε μεγάλο βαθμό έχασε το δρόμο της προς την κοινωνία, αλλά παραπέρα, με την αλληγορία του Ροδώνα της, μας δείχνει το δρόμο και για το πώς θα μπορούσαμε να ζήσουμε σ’ έναν πολιτισμό της ανθρωπιάς, χωρίς φαυλοκρατία, τραπεζίτες, αφεντικά και καπιταλιστική βαρβαρότητα. Ελένη, σε ευχαριστούμε και περιμένουμε το επόμενο βιβλίο σου. Κ.Λ.13-12-2010». Και εγώ, ο άλλος αναγνώστης/κριτικός, μένω άφωνος με τις κρίσεις του κόσμου και την ακριβή εμβάθυνση των νοημάτων της συγγραφέως.

Είναι το τρίτο μυθιστόρημα της κυρίας Πριοβόλου, η οποία έχει γράψει και πολλά βιβλία για παιδιά και εφήβους, στρατευμένη κιόλας, όπως η ίδια λέει, στο παραμύθι, γιατί της αρέσει η τάση που έχει αυτό «να αναπαριστά με σύμβολα τον κόσμο». Δυστυχώς από όλα αυτά δεν έχω διαβάσει παρά το μυθιστόρημα τούτο. Και το χειρότερο, αγνοούσα την πλούσια αυτή δραστηριότητά της.