Ένα εξαίσιο καρύκευμα

Η μικρή φόρμα οφείλει σε λίγες γραμμές, (σε αντίθεση με τη νουβέλα και το μυθιστόρημα) να δημιουργήσει ένταση, περιεκτικότητα και συμμετρία.

Να γνωρίζει την οικονομία του λογοτεχνικού χώρου και χρόνου και να μετατρέπει μια ιστορία σε αφήγηση γεγονότων που θα μπορέσουν να δημιουργήσουν ολοκληρωμένη πλοκή και αλληλουχία καταστάσεων. Η Τασούλα Τσιλιμένη τα έχει όλα τούτα πετύχει στη συλλογή διηγημάτων με τον τίτλο «Το κουμπί».

Το βιβλίο αποπνέει μια αύρα χοϊκή, ανάσα Ελληνικής επαρχίας, αλλά και κοσμοπολίτικη, αφού μεγάλο μέρος της ιστορίας του εξελίσσεται στη Γαλλία των πολιτιστικών οσμώσεων και ιδεών. Θα ονόμαζα τα Χρυσά Λούπινα ένα βιβλίο γεγονότων και καταστάσεων αλλά και επιπτώσεων των γεγονότων στις ζωές των ανθρώπων.

«Φοράμε μάσκα. Με αυτή κυκλοφορούμε. Συμβιβασμένοι προς τις υποδείξεις αυτού που υπηρετούμε».

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ

Η Φρόξη Καραμέλα, βέρα Αθηναία από πάππου προς πάππον, είναι κληρονόμος μιας ιστορικής καραμελοποιίας την οποία εξελίσσει και μετατρέπει σε προσωπικό της «ναό». Οι καραμέλες της είναι μοναδικές. Σκληρό το εκμαγείο τους, όμως η ουσία και η δύναμή τους βρίσκεται στο εσωτερικό τους – στο «ολύμπιο νέκταρ» που η ίδια παρασκευάζει, για να καταστεί, από απλή επαγγελματίας, μία πραγματική δημιουργός. «Θεό» αποκαλεί τον εαυτό της, και την κοινωνία έναν απέραντο «οίκο ενοχής», που στέκεται απέναντί της αντίπαλη και εχθρική. Για τη «γλυκιά» Καραμέλα δεν υπάρχουν αθώοι. Στιγματισμένη η ίδια από τη ζωή, αποφασίζει να σπάσει τον εξωτερικό φλοιό του κόσμου και να δώσει στον εαυτό της το ρόλο της τιμωρού. Ένα βιβλίο για τις οικογενειακές, κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις, για την αντίφαση ανάμεσα στο «φαίνεσθαι» και το «είναι». Μια ιστορία για την υποκρισία, τη φθορά και τη διαφθορά, αλλά και για τον σύγχρονο αλλοτριωμένο άνθρωπο. “Καραμέλα» της Ελένης Πριοβόλου, εκδόσεις Καστανιώτη.

Η Φρόξη Καραμέλα, βέρα Αθηναία από πάππου προς πάππον, είναι κληρονόμος μιας ιστορικής καραμελοποιίας την οποία εξελίσσει και μετατρέπει σε προσωπικό της «ναό». Η συγγραφέας Ελένη Πριοβόλου μιλά για το νέο της βιβλίο με τίτλο «Καραμέλα».

Το βιβλίο Μετά φόβου της Ελένης Πριοβόλου είναι μια πορεία στην επικράτεια του φόβου, αυτού του βαθέως συναισθήματος που καθορίζει το είναι του ανθρώπινου όντος.

Η Ελένη Πριοβόλου μιλάει στη "Βιβλιοθήκη του Πρώτου" για το μυθιστόρημά της "Μετά φόβου". Ένα βιβλίο για την αναζήτηση της ελευθερίας, για τον φόβο και την υποταγή, για τα όνειρα και τις αυταπάτες, με πρωταγωνίστριες δύο κορίτσια τα οποία μεγαλώνουν στην ανδροκρατούμενη ελληνική ύπαιθρο, σε περιβάλλον ασφυκτικό, που τις εκπαιδεύει στο κυρίαρχο μοντέλο ηθικής. Οι ζωές τους περνούν από συμπληγάδες, από την εποχή του Εθνικού Διχασμού μέχρι την αρχή του Εμφυλίου, καθώς τα γεγονότα συγκλονίζουν την Ελλάδα, που πασχίζει να βγει από τις παλιές φεουδαρχικές της δομές και να αστικοποιηθεί.

Το βιβλίο με συνεπήρε από τις πρώτες αράδες και έτσι συνεπαρμένη με κράτησε ως την τελευταία σελίδα. Είναι, επειδή η Ετζέ Τεμελκουράν καταφέρνει να περάσει στις λέξεις της ένα ευώδες μάγμα. Την πνοή των γυναικών. Μια πνοή που βγαίνει από την ψυχή κάθε γυναίκας ασχέτως φυλής, χρώματος ή θρησκείας.

Η κριτική του Ξενοφώντα Μπρουντζάκη για το "Μετά Φόβου"

Μεγάλα βιβλία, μεγάλες φουρτούνες. Η ανάπλαση μιας εποχής, η αναβίωση του παρελθόντος κόσμου πάντα βαραίνει καθοριστικά στην ταυτότητα του αναγνώσματος. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Πριοβόλου φλερτάρει και αναμετριέται με την Ιστορία και τα γεγονότα της – υποθέτω ούτε και η τελευταία. Έτσι, και το «Μετά φόβου» σκηνοθετεί μια μεγάλη, δύσκολη και καθοριστική εποχή της σύγχρονης Ιστορίας μας. Για την ακρίβεια, μια εποχή που «μετά φόβου» αγγίζει πλέον και η σύγχρονη ιστοριογραφία προσπαθώντας να διαλευκάνει, να εξηγήσει και να κατανοήσει την πολυπλοκότητά της.

Το κελί είναι κρύο, όπως κάθε κελί. Οι ανακριτές και οι βασανιστές είναι ανθρώπινα τέρατα, ηδονιστές που προκαλούν τον πόνο και τον τρόμο. Βασανιστές που ο βασανισμός δεν είναι γι’ αυτούς παρά μια ρουτίνα. Μαζοχιστικοί τύποι.
Μέσα σ’ αυτές τις εφιαλτικές συνθήκες συναντιούνται τέσσερις άνθρωποι, θύματα ενός ανάλγητου καθεστώτος σε μια φρικτή, υπόγεια φυλακή της Ιστανμπούλ. Ανθρωποι που αν βρίσκονταν έξω από εκεί ίσως δεν θα έκαναν ποτέ παρέα ο ένας με τον άλλο, ενώνονται κάτω από το πέλμα της εξουσίας.