Το βιβλίο με συνεπήρε από τις πρώτες αράδες και έτσι συνεπαρμένη με κράτησε ως την τελευταία σελίδα. Είναι, επειδή η Ετζέ Τεμελκουράν καταφέρνει να περάσει στις λέξεις της ένα ευώδες μάγμα. Την πνοή των γυναικών. Μια πνοή που βγαίνει από την ψυχή κάθε γυναίκας ασχέτως φυλής, χρώματος ή θρησκείας.

Η κριτική του Ξενοφώντα Μπρουντζάκη για το "Μετά Φόβου"

Μεγάλα βιβλία, μεγάλες φουρτούνες. Η ανάπλαση μιας εποχής, η αναβίωση του παρελθόντος κόσμου πάντα βαραίνει καθοριστικά στην ταυτότητα του αναγνώσματος. Δεν είναι η πρώτη φορά που η Πριοβόλου φλερτάρει και αναμετριέται με την Ιστορία και τα γεγονότα της – υποθέτω ούτε και η τελευταία. Έτσι, και το «Μετά φόβου» σκηνοθετεί μια μεγάλη, δύσκολη και καθοριστική εποχή της σύγχρονης Ιστορίας μας. Για την ακρίβεια, μια εποχή που «μετά φόβου» αγγίζει πλέον και η σύγχρονη ιστοριογραφία προσπαθώντας να διαλευκάνει, να εξηγήσει και να κατανοήσει την πολυπλοκότητά της.

Το κελί είναι κρύο, όπως κάθε κελί. Οι ανακριτές και οι βασανιστές είναι ανθρώπινα τέρατα, ηδονιστές που προκαλούν τον πόνο και τον τρόμο. Βασανιστές που ο βασανισμός δεν είναι γι’ αυτούς παρά μια ρουτίνα. Μαζοχιστικοί τύποι.
Μέσα σ’ αυτές τις εφιαλτικές συνθήκες συναντιούνται τέσσερις άνθρωποι, θύματα ενός ανάλγητου καθεστώτος σε μια φρικτή, υπόγεια φυλακή της Ιστανμπούλ. Ανθρωποι που αν βρίσκονταν έξω από εκεί ίσως δεν θα έκαναν ποτέ παρέα ο ένας με τον άλλο, ενώνονται κάτω από το πέλμα της εξουσίας.

Παρουσίαση του νέου βιβλίου της κυρίας Ελένης Πριοβόλου:

"Μετά φόβου", εκδόσεις Καστανιώτη

Μενίδι Αιτωλοακαρνανίας

«Μετά φόβου». Μυθιστόρημα ιστορικό ή μια μυθιστορία που γεννήθηκε όταν η έμπνευση μιας συγγραφέως κοινωνικά ευαίσθητης, ιστορικά εγγράμματης και πολιτικά ανήσυχης, όπως είναι η Ελένη Πριοβόλου, συνάντησε κορυφαία γεγονότα της δικής μας αλλά και της παγκόσμιας Ιστορίας και θέλησε να γράψει ένα βιβλίο το οποίο κλείνοντας ο αναγνώστης θα νιώθει την καταλλαγή που προσφέρει μια όμορφη ιστορία, αλλά και την αφύπνιση που επιβάλλει η εποχή μας.

Μια κριτική του Πάνου Καπώνη για το "Μετά φόβου".

Το νέο μυθιστόρημα της Ελένης Πριοβόλου είναι μια υποδόρια ιστορική μελέτη για τα πρώτα προοδευτικά βήματα της Ελλάδας στον 20ό αιώνα.

Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου Μετά φόβου από τις εκδόσεις Καστανιώτη, συζητήσαμε με την Ελένη Πριοβόλου διεξοδικά για όλους τους φόβους της εποχής μας αλλά και το πώς θα τους υπερβούμε τόσο ατομικά όσο και κοινωνικο-πολιτικά. Γιατί ειδικά σήμερα δεν φθάνει να καθόμαστε στη σιγουριά του ηλεκτρονικού μας υπολογιστή και να κριτικάρουμε με τους φίλους μας τα πάντα, να παριστάνουμε τους παντογνώστες, να προτείνουμε πολιτικές λύσεις καφενείου, δίχως να έχουμε σχέση με την πραγματική κοινωνικο-πολιτική ζωή και τα πολλαπλά προβλήματα του κάθε ξεχωριστού ανθρώπου.

Συνέντευξη στον Ηλία Κορδαλή

Δεν γνωρίζω αν «Μετά φόβου» η συγγραφέας Ελένη Πριοβόλου αποφάσισε να περιηγηθεί στα μονοπάτια του γενέθλιου τόπου της και να αναβιώσει με την πένα της τα ιστορικά γεγονότα που τον ταλάνισαν στο πρώτο μισό του προηγούμενου αιώνα, όμως η στιβαρή της πένα κατόρθωσε για άλλη μια φορά να προσφέρει ένα εξαιρετικό, πολυδιάστατο μυθιστόρημα στο αναγνωστικό κοινό. Με πάθος, ένταση, συγκίνηση και ορμή, η ιστορία μιας δυνατής φιλίας ξεδιπλώνεται με χάρη και αρμονία, σκιαγραφώντας τους άγραφους νόμους, τα ήθη, τα έθιμα και τις δοξασίες μιας ολάκερης εποχής. Μιας εποχής όπου η αθωότητα των παιδιών, η εμμονή στις προλήψεις και στις παραδόσεις των προγόνων, η πίστη στις αξίες και οι πολιτικές αναταράξεις, έδιναν άλλη πνοή στην καθημερινότητα των ανθρώπων και οι διαπροσωπικές σχέσεις αποτελούσαν τον ακρογωνιαίο λίθο της τοπικής κοινωνίας.

Δύο κορίτσια, σαν αδελφές. Η Αρίστη και η Διαλεχτή. Η πρώτη ζωηρή, η δεύτερη μαζεμένη. Η εποχή τους δύσκολη, σημαδιακή. Στο τελευταίο βιβλίο της Ελένης πριοβόλου υπό τον τίτλο Μετά φόβου παρακολουθούμε τις ζωές τους, τις φανερές και τις κρυφές. Η συγγραφέας άρχισε να γράφει «για μικρούς και μεγάλους» από το 1986. Το 2010 απέσπασε το Βραβείο Αναγνωστών του ΕΚΕΒΙ με το Οπως ήθελα να ζήσω (2009), το πρώτο μέρος της μυθιστορηματικής «Τριλογίας των Αθηνών» που συνεχίστηκε με το Για τ' όνειρο πώς να μιλήσω (2009) και ολοκληρώθηκε με Το τέλος του γαλάζιου ρόδου (2014).

Ο σχολικός εκφοβισμός, η ενδοσχολική βία, η θυματοποίηση ή το bullying ορίζονται ως μια διαρκής, κατ’ επανάληψη και κατ’ εξακολούθηση, συστηματική,σκόπιμη, απρόκλητη και αδιακιολόγητη επιθετική συμπεριφορά από έναν μαθητή ή ομάδα μαθητών (συμμορίες) σε άλλον συμμαθητή ή συμμαθητές τους (Κουρκούτας, 2008. Olweus, 2009.Rigby, 2002). Εμφανίζεται ως: α) σωματικός εκφοβισμός / βία, για παράδειγμα σπρωξίματα, κλωτσιές, μπουνιές, χαστούκια, τράβηγμα μαλλιών, χτυπήματα, β) συναισθηματικός εκφοβισμός / βία όπου αναφερόμαστε στη σκόπιμη απομόνωση του παιδιού από την κοινωνική ομάδα, στην καταστροφή προσωπικών αντικειμένων, σε απειλές και εκβιασμούς ή εκβιασμούς για χρήματα ή υλικά αγαθά (Πρεκατέ, 2007), γ) λεκτικός εκφοβισμός / βία που περιλαμβάνει τα πειράγματα, παρατσούκλια, την κοροϊδία, το βρίσιμο, τον σαρκασμό, την ειρωνεία, τη διάδοση ψευδούς φήμης, τα αρνητικά σχόλια για την εθνική προέλευση ή την οικονομική κατάσταση ενός παιδιού και της οικογένειάς του, τις χειρονομίες, τα συκοφαντικά γκράφιτι (Κουρκούτας, 2008. Τσιαντής& Ασημακόπουλος, 2010), δ) σεξουαλικός εκφοβισμός / βία, όπως ανεπιθύμητο άγγιγμα, απειλές, προσβλητικά μηνύματα, χυδαία γράμματα και εικόνες, εξαναγκασμό για συμμετοχή σε σεξουαλικές συμπεριφορές (Κάκουρος, Μανιαδάκη, 2004) και δ) ηλεκτρονικός ή κυβερνητικός εκφοβισμός/ βία περιλαμβάνει τη χρήση διαδικτύου, e-mail, chatroom, χρήση κινητών με κλήσεις και sms με προσβλητικό και απειλητικό περιεχόμενο, χρήση κάμερας με σκοπό την απειλή και την ταπείνωση του παιδιού (Τσιαντής, Ασημακόπουλος, 2012).